Onze regering wil dat we meer met het openbaar vervoer reizen. Er zit wat mij betreft echter een klein minpuntje aan, het openbaar vervoer is namelijk #*^$%! Met name onze vrienden van Veolia maken er een bende van. Ze hebben namelijk een nieuw systeem ontwikkeld op de lijn 158 naar centraal station Den Bosch. Hoe meer minuten de bus te laat is, hoe voller hij zit! En dan bedoel ik niet een klein beetje vol, nee echt vol. Naarmate de minuten na de geplande vertrektijd verstrijken en ik nog steeds sta te wachten, hoe angstiger ik word.
Een paar weken geleden was het nog zo dat ik wel moest staan in de bus, maar dat ik in ieder geval nog door kon lopen tot het middenstuk. De laatste paar weken was het echter wat drukker met als gevolg dat ik nog wel in kon stappen, maar dat ik vervolgens als een Chinees in een zeecontainer geen stap meer kon zetten en volledig klem stond. Op een goede dag is dit tegen een blonde schone, op een iets mindere dag tegen iemand voor wie deodorant net zo complex is als kwantummechanica voor mij. Een paar dagen later waren we gevorderd tot het stadium dat de deuren van de bus open gingen, ik in wilde stappen maar zag dat dat een kansloze missie was. Wanhopig keek ik tussen zes hoofden door naar de buschauffeur die gebaarde dat ik maar achterin in moest stappen.
Er leek een zeker patroon te zijn in het steeds voller worden van de bus. Elke dag werd er verder toegewerkt naar de climax. Het was net als teveel drinken. Je weet dat als je maar blijft drinken dat het fout gaat, maar je weet niet wat en wanneer het gaat gebeuren. Wat zou die climax in dit geval dan zijn? Oosterse praktijken als aan de zijkant van de bus hangen? Op het dak klimmen?
Nee, zo erg werd het niet. De climax is namelijk wel bereikt, maar gelukkig op een fatsoenlijke manier. Ik voelde de climax al aankomen. De bus was dit keer namelijk nog veel later dan dat hij normaal te laat was. Ik zag de bus aankomen en zwaaide fanatiek mijn strippenkaart door de lucht om de buschauffeur duidelijk te maken dat ik me graag als sardientje in zijn blikje naar het station zou willen laten vervoeren. De bus kwam dichterbij en ik zag dat de sardientjes nu wel heel erg tegen de ramen en deuren gedrukt stonden. En dit is waar het fatsoen van de buschauffeur ten tonele verschijnt. Hij had namelijk het fatsoen om mij die ellende te willen besparen en besloot dus zijn bestemming voor op de bus te veranderen in ‘buiten dienst’ en me straal voorbij te rijden! Daar stond ik dan met m’n strippenkaart… Een licht gevoel van verslagenheid maakte zich van mij meester. Ik bedoel, m’n fiets is gejat, m’n auto is kapot en nu mag ik ook al niet meer met de bus mee. Tsja, dan houdt het al gauw op wat betreft ‘ergens komen’.
Ik ben nu mijn volgende vervoermiddel aan het overwegen. Ik twijfel nog tussen een paard of een scootmobiel. Het ligt er net aan wat ik het makkelijkste de trein in krijg. Zo’n paard stapt natuurlijk zelf de trein in, maar is redelijk groot en zo’n Shetland pony, daar ga je mij echt niet op zien zitten! Dat is net als een kerel die een Chihuahua uitlaat! Daarnaast zou ik het ook erg vervelend vinden als dat paard die blonde schone die wel met de bus is meegegaan onder zou schijten. Maar ja, zo’n scootmobiel is weer zo lastig op de roltrap. Dilemma’s. Ik denk er nog even over na, maar ik weet wel dat hoe vaker ik met het openbaar vervoer reis, zoals onze regering dat graag wil, hoe liever ik weer in m’n auto zit! Het openbaar vervoer is dood, leve de auto!
No comments:
Post a Comment